Gazte babestugabeak eta eskubiderik gabe.- Irunen, solidarioa eta sozialki aurreratua dela uste duen hirian, hiru gaztek — bertakoak, aspaldidanik hiri honetako bizilagunak— beren bizitzako unerik kritikoenean sabairik gabe utzi dituzte gizarte-zerbitzuek.

Jatorriak ez luke garrantzirik izan behar, eta hala da; axola duena da gure komunitatearen parte direla, hemen bizi izan direla, beste edozein herritarrek bezala lagundu dutela. Eta gaur, babestu beharko lituzketen erakundeen atea jo dutenean, danbateko batekin topo egiten dute: "dena kolapsatuta dago", "aterpetxea beteta dago", "joan zaitezte Caritasera edo Gurutze Gorrira".

Hori al da etxebizitzarako oinarrizko eskubidea bermatzen duen sistema publiko baten erantzuna? Erantzukizunak ongintzako erakundeen esku uztea — oso ondo lan egiten badute ere— ezin da irtenbide bakarra izan. Gizarte-zerbitzuak ezin dira aitzakia teknikoak ematera mugatu, larrialdia gizatiarra denean.

Hiru gazte kalean geratzen badira, ez da banakako akatsa. Porrot kolektiboa da. Alarma-seinale bat da, zerbaitek funtzionatzen ez duelako, baliabideak benetako beharretarako dimentsionatuta ez daudelako, edo are okerrago, beste aldera begiratzea erabakitzen delako abizen ezagunak edo ibilbide "esperagarriak" dituzten pertsonak ez direnean.

Inklusioari, bizikidetzari eta eskubideei buruzko diskurtso instituzionalak edukirik gabe geratzen dira komunitate honetako kideei sabaia bezalako oinarrizko zerbait ukatzen zaienean. Zertarako balio du gizarte-politikez harro egoteak, praktikan presa kanporatzen bada eta erantzuna GKEei ematen uzten bazaie?

Ez da karitatea eskatzen dena. Justizia da. Erantzukizun publikoa da. Eta, batez ere, duintasun kontua da. Mutil horiena. Eta gu guztiona gizarte gisa.